ÖZET

Dünyada yükseköğretim kurumları ve öğrenci sayılarında belirgin artışlar başlayınca ve büyüyen yükseköğretim sisteminin finansmanında sıkıntılar baş gösterince, karar alıcılar kalite güvencesine daha fazla önem vermeye başlamışlardır. Kalite güvencesinin özellikle Avrupa yükseköğretiminde öne çıkması, ve yerel analizler yapılmaksızın kalite güvencesi sistemlerini ithal etmeye yönlendirmiştir (Özer, 2010; Campbell, 2000; Levine, 2001). Kalitenin anlayış olarak gelişmediği ve kültürel bir pratiğe dönüşmediği ortamlarda, dışarıdan zorlamalarla kalite güvencesinin sağlanması mümkün görünmemektedir. Dünyada kalite güvencesi konusunda karşımıza çıkan en yaygın yaklaşım, yükseköğretim kurumunun bizatihi kendisinin kaliteden sorumlu olmasıdır. Bunun yanında kullanılan dış kalite güvencesi prosedürleri, birtakım bürokratik değerlendirmelere değil, akran/meslektaş değerlendirmelerine dayalıdır (Hamalainen, 2003; Özer, 2010). Ayrıca, kalite güvencesinden sorumlu birtakım merkezî kuruluş ve ajansların, yükseköğretim kurumlarının özerkliklerini kısıtlayan bazı bürokratik düzenlemeleri dünyada da tartışma konusudur.

Bu çalışmada, yükseköğretimde kalitenin artırılması ve kalite güvencesi konusunda izlenmesi gereken politikalar, nitel araştırma yöntemi ile içerik analizi yapılmıştır. YÖDAK içerisinde ele alınan “Kalite ve Güvence” toplantı ve çalışmalar belirli katagori çerçevesinde ele alınarak değerlendirilmesi yapılmıştır. Bu değerlendirmede yüksek öğretim kurumlarına ilişkin yapılan planlama, akreditasyon, denetim, program ve akademik yönetim süreçleri çerçevesinde ele alınmıştır.

Anahtar Kelimeler: Yükseköğretim, Kalite güvencesi, Akreditasyon, Planlama.